Χωμένη βαθιά μέσα στα αφιλόξενα βράχια της Πελεής στην οροσειρά των Διδύμων βρίσκεται η βυζαντινή μονή Αυγού

άρρηκτα δεμένη με το φυσικό τοπίο. Διάφοροι θρύλοι ζώνουν το όνομά της. Η μονή δημιουργήθηκε από τις σκήτες των μοναχών του 11ου αι. και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα Μονής των Βράχων. Μέσα στον κύριο ναό της που είναι αφιερωμένος σε δύο αγίους μπορεί να δει κανείς αγιογραφίες του 17ου αι, ενώ στην κορυφή του κτιρίου μέσα στην σπηλιά της Μεταμορφώσεως σώζονται εικόνες του 11ου αι. Σήμερα η μονή δεν έχει μοναχούς.

Σφηνωμένη μέσα στους βράχους της Πελεής στις βόρειες πλαγιές του όρους Αυγό με θέα τον ποταμό Σελλάντα σ’ ένα μαγευτικό τοπίο στέκεται μέσα στους αιώνες η μονή Αυγού, μια παλαιά βυζαντινή μονή ενωμένη αρμονικά με τη φύση. Η μονή αυτή που είναι μισοκτισμένη, μισοπελεκημένη δεν είναι ορατή από τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στα Δίδυμα κι ο επισκέπτης μπορεί να φτάσει εδώ μέσα από δύο διαφορετικούς κακοτράχαλους δρόμους που σε βοηθούν να εξερευνήσεις τα μυστικά της φύσης. Πολλές είναι οι ιστορίες που υπάρχουν για το όνομά και την τοποθεσία της. Ξεδιπλώνονται σε βάθος χρόνων. Επικρατέστερη είναι αυτή που συνδέει τη μονή με την ονομασία του όρους, μιας και σε πολλές τοπικές διαλέκτους, κυρίως της Πελοποννήσου με τη λέξη «αυγό» χαρακτήριζαν τις γυμνές κορυφές.

Η μονή ανήκει στις σημαντικότερες βυζαντινές αρχαιότητες της περιοχής κι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα Μονής των Βράχων που δημιουργήθηκε από αρχαίες σκήτες μοναχών. Είχε φρουριακό χαρακτήρα, με πολεμίστρες στις φυσικές κοιλότητες του βράχου και τα ερειπωμένα κτίρια στο περίβολο της μονής, μαρτυρούν αυτό ακριβώς.

Για τη χρονολογία ίδρυσής της δεν υπάρχει καμία αναφορά, όμως με βάση τα αρχιτεκτονικά της στοιχεία και τις σωζόμενες τοιχογραφίες στην σπηλιά της Μεταμορφώσεως η ιστορία της ξεκινά τον 11ο αι. τότε που ασκητές ήρθαν εδώ να βρουν γαλήνη. Όμως για την πορεία της ως το 17ο αι. δεν έχουμε ιστορικές πηγές. Σύμφωνα με γραπτή πηγή του 1700 η μονή είχε μεγάλη περιουσία. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης πρόσφερε σημαντικά. Ο τότε ηγούμενος της μονής πολέμησε στην πολιορκία του Ναυπλίου. Το 1825 η μονή πυρπολήθηκε αλλά μετά την απελευθέρωση επαναλειτούργησε ως το 1834 οπότε και έπαψε να λειτουργεί με τα αντιεκκλησιαστικά μέτρα του Όθωνα. Το 1854 ο κύριος ναός κάηκε.

Το κυρίως κτίριο της μονής αποτελείται από το ισόγειο και δύο ορόφους. Η σύνδεση των ορόφων γίνεται με μία πέτρινη σκάλα. Στο δεύτερο όροφο βρίσκεται ο κύριος ναός που είναι αφιερωμένος σε δύο αγίους. Το νότιο τμήμα που είναι μέσα στο βράχο είναι αφιερωμένο τον Άγιο Δημήτριο και το βόρειο στους Αγίους Θεοδώρους. Στο εσωτερικό του ναού των Αγίων Θεοδώρων συναντώνται αγιογραφίες του 17ου αι., ενώ αντίθετα στο εσωτερικό του ναού του Αγίου Δημητρίου οι αγιογραφίες και το ξυλόγλυπτο τέμπλο που υπήρχαν κάποτε έχουν χαθεί από μεγάλη φωτιά. Οι δύο αυτοί ναοί επικοινωνούν με ένα δίλοβο άνοιγμα που στηρίζεται σε ιωνικό κιονόκρανο. Μια σκάλα στην ανατολική γωνία του διαδρόμου οδηγεί πάνω από τον κύριο ναό στον οκταγωνικό τρούλο. Λίγο ψηλότερα υπάρχει άλλο σπήλαιο που είναι χωρισμένο σε δύο κομμάτια. Αυτό είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Στο πρώτο κομμάτι δεξιά πάνω στο βράχο υπάρχουν τοιχογραφίες που ανάγονται στον 11ο αι. Από τη βορειοανατολική γωνία του κελιού μπαίνει κανείς σε άλλο σπήλαιο με «ηχεία», πιθανόν παρεκκλήσι. Μέσα απ’ αυτά τα σπήλαια αποτυπώνεται η ζωή των ασκητών τον 11ο αι. Σήμερα η μονή δεν έχει μοναχούς και λειτουργείται μερικές φορές το χρόνο. Η μαγεία της φύσης και το ανεπανάληπτο αυτό κτίσμα ενέπνευσαν τους ξένους καλλιτέχνες που έκαναν εδώ τα γυρίσματα της ταινίας «Ο Προφήτης».